آیا جامعه امروز به آموزه های اخلاقی نیاز دارد؟

در میانه قرن سوم هجری بود که یعقوب لیث صفار، پرچم استقلال ایران از دارالخلافۀ عباسی را برافراشت و به دبیر خود محمدبن وصیف سگزی، فهماند که روزگار زبانی که «درنمی یابد» به سرآمده و او را برانگیخت تا در ستایشش به فارسی بسراید. از آن تاریخ تا کنون، زبان فارسی، سومین دوره زندگی خود را پس از دوره های «باستان» و «میانه» می گذرانَد. کسی در آن روزگار نمی دانست که چه بر ایران خواهد گذشت و این گسترۀ اهورایی، یکه تازیِ تیره‌های رنگارنگ غُزان، مغولان و دیگران را، با درد و زخم، از سر خواهد گذرانید و در این میان تنها یک پایۀ استوار خواهد داشت که در سایۀ آن به خود آید و آرام گیرد.