بانگ خبر، به گزارش مرکز روابط عمومی و امور بین الملل وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، «علی ربیعی» در نخستین نشست گفتمان‌سازی عدالت اجتماعی فراگیر (کارگاه‌های تخصصی سیاستگذاری فقرزدا) با عنوان «افق گشایی موضوع فقر» که در موسسه کار و تامین اجتماعی برگزار شد، گفت: یکی از شعارهای بنیادین انقلاب اسلامی فقرزدایی و از مهم‌ترین علل مشارکت مردم در آن نیز، همین مسئله بود. وی با طرح این پرسش که چرا سیاستگذاری‌ها به فقرزدایی پاسخ نمی‌دهند؟ اظهار کرد: به رغم این که رهبران و روسای دولت‌ها، همیشه اراده مقابله با فقر را داشته و به دنبال حل این مشکل بودند اما این مسئله محقق نشده است. به رغم آنکه هیچ رییس دولتی در ایران موافق گسترش فقر نیست و بنا همواره بر از بین بردن فقر بوده، اما چرا این موضوع تاکنون محقق نشده است؟
ربیعی گفت: کشورهایی نظیر ما که در مسیر توسعه هستیم با دو نوع نابرابری مواجه‌ایم؛ از یک سو در وضعیتی هستیم که در مقایسه با جهان توسعه یافته‌تر همواره یک نابرابری را با خود حمل می‌کنیم که این نابرابری بلندمدت در داخل کشور تأثیرگذار است. از سوی دیگر یک نابرابری در داخل را نیز تجربه می‌کنیم که شکاف طبقاتی را عمیق‌تر می‌کند.
دستیار اجتماعی رییس‌جمهور با اشاره به فقر و نابرابری و به ویژه فقر در مناطق شهری افزود: بخش اعظمی از ناآرامی‌های سیاسی و بی‌ثباتی در کشورها ناشی از فقر است. در بسیاری از کشورها، فقر پایه بسیاری از ناآرامی‌ها است. فقر در ذات خود ناآرامی تولید می‌کند؛ بر همین اساس، برخی از سیاستهای رفاهی فقط از سر دلسوزی نیست؛ در بسیاری از کشورها، سیاستهای تامین اجتماعی و رفاهی در واقع راهی برای کنترل سیاسی و ثبات اجتماعی است.
وی با تاکید بر اینکه فقر یک پدیده صرفا اقتصادی نیست و به شدت اجتماعی و امنیتی شده است، گفت: روند توسعه در کشورها براساس دیدگاه‌های مدرنیزاسیون شکل گرفته و اینکه چگونه فقر به رغم اینکه کسی دلش نمی‌خواهد جامعه طبقاتی شود، گاه ناشی از اجرای سیاستهای توسعه است که در ذات خود نابرابری به همراه دارد.
ربیعی بیان کرد: مفاهیمی نظیر رشد فراگیر و توسعه پایدار مفاهیمی هستند که سیاستهای فقر را ترمیم می‌کنند، اما به رغم همه این سیاستها، فقر کماکان زایش دارد.
وی با بیان این که بوروکراسی کنونی ما نمی‌تواند سیاست فقرزدا و سیاستهای رفاهی درست تولید کند، تاکید کرد: اساسا سیاستگذاری‌های ما با فقدان دانش مناسب برای فقرزدایی مواجه بوده است.
ربیعی یکی از علل عدم موفقیت سیاستهای فقرزدا را تعارض منافع و فساد عنوان کرد که سیاستگذاری معطوف به هدف را کم می‌کند.
وی افزود: هرگاه بخواهید به نوعی سیاستگذاری کنید که در بلندمدت جواب بگیرید، منافع عده‌ای به خطر می افتد که همین مساله سبب می شود این سیاستها به ثمر ننشیند.
وی سیاستهای توده ستایانه را از دیگر عوامل ناکارامدی سیاستگداری فقرزدا دانست.
وی با تاکید بر عوامل بیرونی در گسترش فقر، خاطرنشان کرد: سیاست‌هایی که رفع تحریم را به تعویق انداخت منجر به فقر گسترده شد. بخشی از ناکارآمدی سیاستهای فقرزدا در ایران ناشی از عوامل بیرونی است. زیست درازمدت در دوران تحریم هم امید زداست هم جامعه را از احساس اطمینان تهی می‌کند و در نهایت منجر به زندگی در شرایط ریسک می‌شود.
بزرگ‌ترین عامل عدم کارآمدی سیاستهای فقر در این نکته نهفته است که فقر گاهی به عنوان استثناء و قابل برنامه‌ریزی است، اما وقتی قاعده شد، دیگر فقرزدایی به راحتی قابل برنامه‌ریزی نیست.
وی ادامه داد: تحریم، فقر را از استثنا به قاعده تبدیل کرده است. نمی‌دانم کسانی که تحریم را نعمت می دانستند چطور باید پاسخ تاریخ را بدهند؟
وی در بخش دیگری با بیان اینکه چهار سال دولت پزشکیان فرصتی طلایی برای همه است ، گفت: یکی از خصوصیات دکتر پزشکیان این است که می‌گوید من می‌خواهم اصلاح سیاست کنم.
