بانگ خبر، چند سالی است که فرم مدرسه دغدغه اصلی والدین شده است، دغدغه ای که هرساله تکرار می شود وخانواده ها را با مشکلات زیادی روبه رو می کند. تهیه لباس فرم، تغییر دائمی رنگ و مدل، اجبار برای تهیه هر ساله آن و از همه مهم تر افزایش قیمت سالانه آن است که سبب می‌شود خانواده‌ها با حساسیت بیشتری این موضوع را بررسی کنند چرا که هزینه ای بر هزینه های دیگر خانواده افزوده می شود.
شاید برای خانواده ای که یک دانش آموز داشته باشد به هر شکلی شده است فرم مدرسه را تهیه کنند اما برای خانواده ای که ۳ تا دانش آموز دارد مشکل اقتصادی زیادی برای آن خانواده ها ایجاد می کند.
در دهه های گذشته با هدف یکدست شدن لباس دانش‌آموزان و حذف فاصله طبقاتی میان بچه‌های دانش آموز، قرار شد دانش آموزان از فرم های یکسانی استفاده کنند،از اینرو مدارس، کم کم والدین را مجبور کردند که حتما روپوش دانش آموزان را از جایی که آنها تعیین می کنند و با همان قیمتی که مدارس می گوید و قیمت گذاری می کند خریداری کرده واگردانش‌آموزی به این موضوع تن ندهد مورد بازخواست قرار می‌گیرد.
حال اینکه این موضوع به جایی کشیده شده است که آموزش و پرورش در رسانه ها اعلام می کند که لباس فرم دانش آموزی اجباری نیست! ولی مدارس کار خودشان را می کنند وموضوع را جوری هدایت می کنند و جلو می برند که دانش آموز مجبور به تهیه لباس فرم می شود.
قصه لباس فرم مدرسه و درآمدی که از آن نصیب تولیدکنندگان و مدارس می‌شود، آن‌قدر جدی شد که سال ۱۳۹۶ حتی کارگروه ساماندهی مد و لباس اسلامی-ایرانی وارد ماجرا شد تا با ارائه دستورالعمل کلی سروسامانی به لباس فرم دانش‌آموزان بدهد. هرچند زور فعالان این حوزه به کارگروه مد هم چربید و این دستورالعمل هیچ‌وقت براساس نظام واحدی تدوین نشد تا دست مدارس در انتخاب رنگ، طرح و مدل مطابق با استانداردهای تعریف شده، حسابی باز شود و هر مدرسه ساز خودش را در فرم پوششی بزند!
لباس فرم مدرسه؛ چالش تکراری هرسال والدین
فرم های در واقع اجباری ودر ظاهر اختیاری، خانواده ها را سردرگم کرده است، والدین به خانواده های دیگر نگاه می کنند و سوال می پرسند که آیا شما لباس فرم مدرسه را خریداری می کنید؟ از چون و چرای این کار از همدیگر خبر می گیرند و پرس و جو می کنند و بچه ها هم به خاطر اینکه فرمشان با دیگردانش آموزان تفاوت نداشته باشد پدر ومادرها را تحت فشار قرار می‌دهند و در نهایت باید این لباس‌ها را تهیه کنند و چاره ای نیست.
متاسفانه این کارعلاوه بر اینکه هزینه‌های سنگینی به خانواده‌ها تحمیل می‌کند، دست والدین را از نظر قیمت، کیفیت، رنگ و دوخت می‌بندد؛ بنابراین باید به صورت تحمیلی این لباس‌ها را از خیاطی طرف قرارداد خریداری کنند.
متاسفانه بیش از ۹۰ درصد مدارس، پوشیدن فرم مدرسه را اجباری کرده‌اند، این که لباس متحدالشکل سبب هم‌پوشانی اختلاف طبقاتی بین دانش‌آموزان می‌شود حرفی نیست، اما نباید رنگ هرساله لباس های مدرسه تغییر کند که خانواده ها هرسال مجبور به خریدن لباس جدید بشوند به هر حال همه خانواده ها از لحاظ مالی و قدرت خرید یکسان نیستد.
گفته می شود مدیران مدارس به هیچ عنوان مجاز به اخذ قرارداد با تولیدکنندگان لباس نیستند وتخلف محسوب می شود اما درواقع همه مدارس این کار را می کنند. خیاط مخصوص تولیدی طرف قرارداد را در مدرسه دعوت می کنند و اندازه بچه ها را می گیرند، اگر این نشانه اجبار بودن نیست! پس اجبار کردن چه شکلی است.
امسال که به هرشکلی بود گذشت و در واقع ۹۰ درصد دانش آموزان به خرید لباس نو اقدام کردند و راه گریزی نبود، حتی دانش آموزانی که سال گذشته لباس فرم را خریداری کرده بودند امسال نیز تهیه کردند چرا که رنگ و مدل لباس های امسال با سال گذشته متفاوت است! این ناهماهنگی ها و تغییر رنگ و مدل فرم های مدرسه است که هرساله خانواده ها را با مشکلات مالی روبه رو کرده است. امیدوارم مسوولین فکری برای این مشکل بکنند و سال های دیگر با مشکلات به ظاهر کوچک و جزیی اما در واقع دغدغه اصلی خانواده هاست روبه رو نباشند.
گزارش از : لیلا الیاسی
