ضرورت چشم دوختن به افق های بلند مدت و اجتناب از کوتاه نگری، دو ویژگی مهم در تدوین برنامه پنج ساله توسعه کشور

بانگ خبر، به گزارش شبکه اخبار اقتصادی و دارایی ایران (شادا)، سید احسان خاندوزی در همایش ملی “اولین برنامه گام دوم انقلاب؛ ضرورت تغییر ریل سیاست‌گذاری کشور در تدوین برنامه هفتم توسعه” که در مرکز پژوهش‌های مجلس برگزار شد، اظهار داشت: با توجه به آفت های حوزه سیاست‌گذاری در گذشته، مانند کوته نگری و تصمیمات اقتضایی فوریتی که همان مشخصه های جامعه کوتاه مدت است، تدوین برنامه‌های توسعه فرصت مغتنمی برای خروج از روزمرگی‌هاست.
وی افزود: در سال ۹۵ که ماه‌های پایانی تصویب برنامه ششم توسعه بود، کمتر از امروز دچار روزمرگی و فوریت بودیم و در چنین شرایطی ضروری است که سیاست‌گذاران با دقت بیشتری در تدوین برنامه هفتم توسعه گام بردارند و از تصمیمات فوریتی اجتناب کنند.
وزیر اقتصاد تاکید کرد: وقتی از برنامه هفتم توسعه صحبت می‌کنیم، باید فراتر از قوای مقننه و مجریه نگاه کرده و به اجماع بین قوا و فرادستگاهی در عرصه سیاست گذاری عمومی کشور توجه کنیم.
دکتر خاندوزی افزود: نخستین گام در شکل‌گیری سند برنامه هفتم توسعه این است که قواره و چارچوب برنامه بر اساس سیاست‌های کلی باشد و اگر طراحی طراحان این برنامه شمایل اجرایی بهتری داشته باشد، خروجی نهایی آن در تمام این مسیر خروجی بهتری خواهد بود.
وزیر اقتصاد در ادامه سخنانش گفت: یکی از نقاط آسیب زا در نظام برنامه ریزی توسعه ای در کشور، نوع رویکرد مجمع تشخیص مصلحت نظام در تدوین سیاست های کلی برنامه پنج ساله در کشور بود و اگر این رویکرد در برنامه هفتم اصلاح بشود، می توانیم بسیار امیدوارتر باشیم که خروجی نهایی ماشین تولید اسناد سیاستی و قانونی( که در این مورد قانون برنامه هفتم است ) به مراتب بهتر از گذشته باشد.
خاندوزی با اشاره به اهمیت اولویت‌بندی مسائل در برنامه هفتم توسعه افزود: اگر اولویت‌بندی نکنیم، خروجی برنامه مثل پروژه‌های متعدد عمرانی کشور می‌شود که بسیاری از انها نیمه‌کاره و بدون نتیجه مانده است.
وزیر اقتصاد در ادامه گفت: مشکل ما امروز ندانستن راهکارها نیست، بلکه خود سیاست‌گذار به اهداف تدوین شده خودش پایبند نیست و در مواردی سیاست‌ها متناقض است.
وزیر اقتصاد در پایان به وجود ناترازی ها در بخش های مختلف اقتصاد کشور و بازتولید آنها به بهانه ها و شکل های مختلف اشاره کرد و در این خصوص گفت: وقتی بانک یا صندوق‌های بازنشستگی ناتراز است و ما سیاست‌هایی اعمال می‌کنیم که ناترازی‌ها تشدید می‌شود نمی‌توان انتظار داشت آمال و آرزوهای خوب محقق شود.